Περνώντας από το Pride της Αθήνας δεν μπορούσα  να σταματήσω να σκέφτομαι ότι με όλα τα προβλήματα και την αντιφατικότητα της διοργάνωσής του –αντιδημοκρατική οργανωτική επιτροπή, συμμετοχή και στήριξη από θεσμούς που επανειλημμένα έχουν υπάρξει φορείς σεξισμού και ομοφοβίας, αποκλεισμός των διεμφυλικών από την οργάνωση κ.ά.–, το Athens Pride εξακολουθεί να είναι μια συλλογική πράξη διαμαρτυρίας και αντίστασης για όλους/ες εκείνους/ες που για μία και μοναδική μέρα μπορούν να γυρίζουν στους δρόμους της πόλης τους δηλώνοντας την ταυτότητα του φύλου τους ή τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό ανοιχτά, χωρίς αυτό να διακυβεύει ακόμα και τη σωματική τους ακεραιότητα.

Την ημέρα του Athens Pride οι δρόμοι τις Αθήνας ανήκουν σε εκείνους/ες που τις υπόλοιπες 364 μέρες αναγκάζονται να σκέφτονται δύο φορές για το πώς και το πού μπορούν να δηλώσουν το πώς αισθάνονται και το ποιοι/ες είναι. Δεν χρειάζεται να σκεφτούν αν θα τους/τις διώξουν από τη δουλειά, δεν χρειάζεται να σκεφτούν αν θα τους/τις διώξουν από το σπίτι οι γονείς τους, δεν χρειάζεται να σκεφτούν αν θα τους/τις απειλήσει ή χλευάσει κάποιος περαστικός. Το δικαιούνται. Το δικαιούνται κάθε μέρα. Μέχρι να το έχουν και τις 365 μέρες του χρόνου, η αριστερά, όχι τα άτομα ή κάποιες οργανώσεις της, όλη η αριστερά οφείλει να αγκαλιάσει τις διεκδικήσεις τους, άλλωστε μόνο τότε θα είναι λιγότερος ο χώρος για τον Καμίνη, τις πρεσβείες κ.λπ.

Το βράδυ κατέληξα για μπίρες. Στην παρέα, γνώρισα τον Χ. Είναι ο πρώτος τρανς άντρας που γνωρίζω. Συζητώντας μαζί του δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πόσο άδικο είναι να αναγκάζεσαι να κάνεις υποχρεωτικές επεμβάσεις στο σώμα σου και να περνάς αναγκαστικά για τρία χρόνια από κρατικό ψυχίατρο –ο οποίος στις περισσότερες περιπτώσεις σε αντιμετωπίζει ως ψυχικά άρρωστο– για να σε αναγνωρίσει το κράτος ως αυτό που θες να είσαι. Και όλα αυτά φυσικά προστίθενται στην πληθώρα καθημερινών ρατσιστικών συμπεριφορών, από δασκάλους/ες, φίλους/ες, γνωστούς/ές.

Το επόμενο πρωί διάβασα την είδηση για τους πενήντα δολοφονημένους ομοφυλόφιλους στο Όρλαντο. Επειδή ήταν ομοφυλόφιλοι.

Στην κοινωνία που συγκαλύπτει τους δολοφόνους του Γιακουμάκη, που διαπομπεύει οροθετικές, που αθωώνει τους βιαστές στην Αμάρυθνο, που σιωπά για τον ξυλοδαρμό gay ζευγαριών, έχουμε ήδη αργήσει. Σε μια κοινωνία που κάθε μέρα «χτυπάει σαν άντρας» όποιον και όποια δεν χωράει στα καλούπια που φτιάχνουν οι κυρίαρχοι, έχουμε ήδη αργήσει.

Όσο βαθαίνει η κρίση, η πολιτισμένη Δύση βρομάει μέρα με τη μέρα περισσότερο φασισμό, ρατσισμό, σεξισμό, ομοφοβία. Ο «άλλος» είναι ο εχθρός και όχι «ο από πάνω» – δοκιμασμένη συνταγή. Έχουμε ήδη αργήσει.

Υ.Γ. 1: Τις επόμενες μέρες κάποιοι θα γίνουν ξαφνικά υπέρμαχοι των gay και θα κουνάνε το δάχτυλο σε άλλους λαούς και πολιτισμούς. Στο οικογενειακό τραπέζι, βέβαια, πάλι κάποια «πουστάρα» θα λένε ανώμαλο και κάποια γυναίκα θα αφήσουν να μαζέψει τα πιάτα. Αυτοί είναι λευκοί, έχουν δικαίωμα στον σεξισμό.

Υ.Γ. 2: Μη σε/με ξανακούσω να μιλάς/ω για δευτερεύουσες αντιθέσεις.