44 χρόνια τώρα, η εξέγερση του Πολυτεχνείου παραμένει μια ζωντανή παραφωνία στη θλιβερή ομοφωνία των ευρωπαϊκών και εθνικών «συναινέσεων». Ένα αγκάθι μνήμης σε κάθε απόπειρα «ομαλού» προχωρήματος των αντιλαϊκών σχεδιασμών και μέτρων. Μία φωτεινή σημαία της αντίστασης των εργαζομένων, των λαών και της νεολαίας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις δικτατορίες. Και αυτό ενοχλούσε και ενοχλεί κυβερνήσεις, καθεστωτικά κόμματα, πρεσβείες… 

44 χρόνια μετά, οι νέες και οι νέοι ζούμε στην εποχή της ακραίας νεοφιλελεύθερης λιτότητας, του ξεπουλήματος των πάντων στο κεφάλαιο –από τη δημόσια περιουσία μέχρι τον ελεύθερο χρόνο μας–, της επισφάλειας και ανεργίας, της κακοπληρωμένης δουλειάς. Για την ανατροπή αυτής της συνθήκης, δεν αρκεί μόνο η μνήμη, αλλά χρειάζεται τα νήματα της ιστορίας μας να ξαναπιαστούν και να μείνουν ζωντανά, ανανεωμένα με τους σημερινούς αγώνες και αγωνίες μας. Και φυσικά, προσφέρει τις χειρότερες υπηρεσίες ο εξευτελισμός και καπηλεία των αγώνων αυτών από αντικοινωνικά-αντικινηματικά στοιχεία, ο αποκλεισμός των ζωντανών κομματιών της νεολαίας και του κινήματος από το Πολυτεχνείο, όπως ζήσαμε αυτές τις μέρες. 

44 χρόνια μετά βιώνουμε την κατάρρευση του σκηνικού και του υποδείγματος πολιτικής της μεταπολίτευσης. Μετά από την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στην κυβέρνηση βρίσκεται ένα κόμμα που δηλώνει «αριστερά» ενώ ψηφίζει μνημονιακά μέτρα, ιδιωτικοποιεί τα πάντα, βγάζει στο σφυρί λαϊκά σπίτια και περιουσίες, συνεχίζει τη διάλυση του εργασιακού τοπίου, απογοητεύει μαζικά τη νεολαία που πίστεψε και κινητοποιήθηκε μέχρι και το μεγάλο ΟΧΙ του Ιούλη του 2015. Και την ίδια ώρα, πουλάει φούμαρα νέων success stories: Η «ανάπτυξη» έρχεται, «βγαίνουμε από το τούνελ», «δεν είμαστε σαν τους προηγούμενους».

Η ανάπτυξη βέβαια δεν έχει έρθει, αλλά και να έρθει δεν θα έρθει για εμάς, τους νέους των 400 ευρώ, τους άνεργους, τους εργαζόμενους που δουλεύουν 11 και 12 ώρες, χωρίς να πληρώνονται υπερωρίες, πολλοί με μπλοκάκι, άλλοι εντελώς μαύρα και ανασφάλιστα. Σε μία εποχή που τόσα δις αποκαλύπτονται σε off shore και φορολογικούς παραδείσους, ενώ άλλα τόσα χαρίζονται σε «επενδυτές», καναλάρχες, εφοπλιστές και «ημετέρους», φαίνεται πολύ επίκαιρος ο Τάσος Λειβαδίτης που έγραφε «Τόσα άστρα κι εγώ να λιμοκτονώ». 

44 χρόνια μετά εμείς δεν θέλουμε και  δεν μπορούμε απλά να τους κοιτάμε να καταστρέφουν τις ζωές και το μέλλον μας. Αυτοί ζουν στο γυάλινο κόσμο τους. Εμείς θέλουμε να τον σπάσουμε. «Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ταξιδέψει» ακόμα. Και ξέρουμε καλά ότι για να τη φτάσουμε πρέπει να περάσουμε όρθιοι μέσα από τις φουρτούνες που έρχονται.

Όλοι μαζί, ενωτικά, ριζοσπαστικά, με νέους τρόπους και αναζητήσεις. Με πρακτικές κοινής αγωνιστικής δράσης. Με μέτωπο των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας στην κοινωνία και στην πολιτική. Για έναν άλλο δρόμο χωρίς μνημόνια, ευρωμονοδρόμους, κεφάλαιο, ιμπεριαλισμό και πόλεμο. Αυτό είναι το όνειρό μας και σκοπεύουμε να το κυνηγήσουμε. 100 χρόνια μετά από εκείνον τον Οκτώβρη, όσοι και όσες πληττόμαστε ας ενώσουμε τα όνειρά μας ξανά, ας τα κάνουμε σιγά σιγά πράξη. 

17 Νοέμβρη θα είμαστε όλοι & όλες στην αντιιμπεριαλιστική-αντικυβερνητική πορεία προς την πρεσβεία των ΗΠΑ, προσυγκέντρωση Λαϊκής Ενότητας, 15.00, Πλ.Κλαυθμώνος (Σταδίου & Παπαρρηγοπούλου)