1. Στην προσπάθεια να διεξαχθεί συντονιστικό των ΕΑΑΚ στη Θεσσαλονίκη είδαμε άλλη μια πράξη της διελκυστίνδας τραμπουκισμού και οργανωτικής αντίληψης της πολιτικής από την ΑΡΑΣ και την ΑΡΙΣ. Αυτή τη φορά η ΑΡΑΣ αποφάσισε να εμφανιστεί στο αμφιθέατρο όπου θα διεξαγόταν το συντονιστικό των ΕΑΑΚ με εξοπλισμό, κάτι που κάνει για δεύτερη φορά μετά το τελευταίο διήμερο των ΕΑΑΚ. Στη συνέχεια, και μετά από απειλές οργανωτικής αντιπαράθεσης από την πλευρά της ΑΡΙΣ, αποχώρησε και κατόπιν «επέστρεψε» στον ίδιο χώρο χωρίς να υπάρχει πλέον κανένας απολύτως πολιτικός λόγος γι’ αυτό, εφόσον είχε ακυρωθεί η διεξαγωγή του συντονιστικού, για να επιτεθεί με οργανωτικούς όρους στην ΑΡΙΣ. Η επιλογή αυτή είναι πλήρως καταδικαστέα από μας. Σε καμία περίπτωση επίσης δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ούτε η ιδιαίτερη ένταση της βίας με την οποία η ΑΡΙΣ επέλεξε να απαντήσει από τη μεριά της (κάτι που είχε γίνει και πέρσι, και απέναντι στο οποίο δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε). Τα γεγονότα αυτά και οι επιλογές των δύο οργανώσεων για άλλη μια φορά αποτελούν στάσεις που αντικειμενικά δεν έχουν σχέση με την αριστερή και επαναστατική πολιτική και τη μετωπική κουλτούρα. Από ένα σημείο κι έπειτα, μικρή σημασία έχει κάθε φορά ποιος παίρνει την «πρωτοβουλία» ή ποιος είναι ο συσχετισμός στο τέλος της σύγκρουσης. Η ουσία είναι ότι και οι δύο οργανώσεις, που έχουν κοινή αφετηρία, διαλέγουν πρακτικές ανταγωνιστικές προς το σχέδιο οικοδόμησης μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς. 

2. Σε μια συγκυρία στρατηγικής κρίσης της ριζοσπαστικής αριστεράς αλλά και κρίσης του φοιτητικού κινήματος, οι δύο αυτές οργανώσεις επιλέγουν ένα στρεβλό μοντέλο οικοδόμησης, με έντονο το στοιχείο της «οργανωτικής συγκρότησης» έναντι του εσωκομματικού «εχθρού», πατώντας πάνω στο κενό μαζικών πρακτικών εντός κινήματος και εκμεταλλευόμενες τη στρατηγική αμηχανία της ριζοσπαστικής αριστεράς. Το τρίπτυχο «ταυτοτική» πολιτικοποίηση χωρίς προγραμματικό ορίζοντα – «συνδικαλιστική» δράση χωρίς βάθος ή προσπάθεια πολιτικοποίησης – «τσαμπουκάς» έναντι του εσωκομματικού αντιπάλου συνιστά πολιτικοποίηση με κοντά ποδάρια που δεν επιτρέπει την οικοδόμηση δεσμών με τα λαϊκά στρώματα. 

3. Η συνεχιζόμενη αυτή διελκυστίνδα από διαφορετικές αφετηρίες υπηρετεί τον ίδιο στόχο: την αποδιάρθρωση των ΕΑΑΚ ως του μαζικότερου ενωτικού πεδίου συνάντησης όλων των ρευμάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς στη χώρα μας. Και οι δύο τάσεις θεωρούν ότι μπορούν με οργανωτικούς όρους να διαμορφώσουν «τετελεσμένα» που να οδηγήσουν ουσιαστικά στη διάσπαση των ΕΑΑΚ, η οποία ακόμη κι αν δεν πάρει τυπικούς όρους θα κατοχυρώνεται στην πράξη. Ταυτόχρονα, αυτή η κατάσταση διαμορφώνει μια εικόνα των ΕΑΑΚ που κάθε άλλο παρά θελκτική είναι για τον φοιτητόκοσμο και απειλεί να περιθωριοποιήσει τη φοιτητική αριστερά σε μια περίοδο όπου εμφανίζονται ξανά δυνατότητες μαζικής παρέμβασης και οικοδόμησης κινημάτων. 

4. Απέναντι στο κρίσιμο σημείο στο οποίο βρίσκεται η φοιτητική αριστερά, εμείς θεωρούμε ότι είναι ώρα ευθύνης για τις πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στα ΕΑΑΚ και στην ανάγκη ενωτικών μετωπικών σχημάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς, με γραμμή μαζών και πλειοψηφική απεύθυνση. Δεν είναι ώρα ούτε για κοντόθωρους υπολογισμούς είτε για κάθε λογής «ισορροπισμούς», αλλά για απομόνωση πρακτικών και επανακατοχύρωση της δυνατότητας των ΕΑΑΚ να είναι ένας μαζικός και ζωντανός πολιτικός χώρος, κατοχυρωμένος στη συνείδηση του φοιτητόκοσμου και ικανός να συμβάλει στο ξέσπασμα μεγάλων και νικηφόρων φοιτητικών αγώνων. Σε αυτή τη φάση μόνο αρνητικά και διαλυτικά αποτελέσματα θα έχουν λογικές και πρακτικές επιλεκτικών διαγραφών και αποκλεισμών τάσεων, ακριβώς γιατί στην πραγματικότητα δεν θα αντιμετωπίζουν το συνολικό πολιτικό πρόβλημα των ΕΑΑΚ αλλά απλώς θα υπηρετούν λανθασμένα σχέδια «κλεισίματος» και παραταξιοποίησής τους. Ούτε προσφέρουν καλές υπηρεσίες ανακοινώσεις πολιτικών μετώπων που επικεντρώνονται αποκλειστικά στη μία πλευρά, αγνοώντας το γεγονός ότι για το πρόβλημα των πρακτικών πολιτικού τραμπουκισμού φέρουν εξίσου την ευθύνη η ΑΡΑΣ και η ΑΡΙΣ. Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε με ειλικρίνεια το πρόβλημα και πραγματικά ενδιαφερόμαστε για την επόμενη μέρα των ΕΑΑΚ και του φοιτητικού κινήματος, πρέπει να πούμε ότι δεν έχουν θέση μέσα στα ΕΑΑΚ συνολικά τέτοιες λογικές και πρακτικές οργανωτικής αντιπαράθεσης και ότι θα τις αντιπαλέψουμε σε όλες τις μορφές τους και απ’ όπου κι αν προέρχονται, με κριτήριο την κατάκτηση ανώτερης συντροφικότητας και δημοκρατικής διαδικασίας.

5. Σε ό,τι μας αφορά, ως ρεύμα που συμμετέχει στα ΕΑΑΚ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής τους το 1991, θα βάλουμε πλάτη για την ουσιαστική επανίδρυσή τους. Χωρίς επιλεκτικές ευαισθησίες και με ανοιχτό μέτωπο –και τώρα όπως και όποτε χρειάστηκε στο παρελθόν– ενάντια σε όλες τις πρακτικές που υπονομεύουν τη δυνατότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς να παίξει πρωτοπόρο ρόλο. Με επιμονή στη γραμμή μαζών, στην οικοδόμηση σχημάτων και πολιτικών διαδικασιών, στη μετωπική λογική. Με συμβολή στα μεγάλα πλειοψηφικά κινήματα που ήταν και παραμένουν το βασικό καθήκον όλων μας.