Η δεύτερη ποιητική συλλογή ενός νέου ποιητή είναι πάντα και η κρίσιμη. Θα επιβεβαιωθούν οι αρχικές υποσχέσεις της πρώτης ή θα φανεί ότι εξαντλήθηκε η αρχική δυναμική; Θα υπάρξει το χαρακτηριστικό της ωριμότητας ή ο ίχνος του πρωτόλειου θα παραταθεί; Από αυτή την άποψη ο Παναγιώτης Αρβανίτης τα καταφέρνει. Το προχώρημα έγινε.

Ο Αρβανίτης σπεύδει να δηλώσει τη σαφή προτίμησή του για μια ποίηση που αναμετριέται με την ιστορία και δεν εγκλωβίζεται στην ατομική συναισθηματική φόρτιση, την ίδια ώρα που, γράφοντας και ποιήματα ποιητικής, αναμετριέται και με την αναστοχαστική διάσταση της ποίησης.

να αποκεφαλιστεί η προσωπική ποίηση / να απονεκρωθούν τα μυστήρια του ιδιωτικού μελοδράματος

Ενδεικτικό της ωρίμανσης και η πολύ πιο άνετη, εμφανής και χωνεμένη χρήση των διακειμενικών αναφορών. Ο διάλογος «σε α΄ ενικό» με τον Νίκο Καρούζο είναι ενδεικτικός.

Τρεις στίχοι και δυο γουλιές ύπαρξη / μια απουσία / Το βγάλαμε το μεροκάματο κι απόψε […]

Οι διακειμενικές αναφορές και ο διάλογος με την κληρονομιά του μεταπολεμικού μοντερνισμού συνεχίζονται στον αναγνωστακικό αυτοσαρκασμό του Ερωτικού.

μόνο εσύ θα ξέρεις τι ήμουν τι δεν ήμουν / τι ερπετό τι σκουλήκι ανίκανο να διαχειριστεί το βούρκο / των στίχων του

Η πολιτική χροιά δεν σημαίνει ότι πρόκειται για απλή διατύπωση επαναστατικής αισιοδοξίας• το βάρος προηγούμενων ηττών αφήνει βαριά τη σκιά του.

στέφομαι ηττημένος

Το ίδιο και η αναμέτρηση με την αγωνία της ποιητικής δημιουργίας σε μια εποχή δύσκολη για ποίηση και άλλα ηχηρά παρόμοια, για να θυμηθούμε και τον μεγάλο Αλεξανδρινό.

υπέγραψα την καταδίκη μου με στίχους

Αυτό βέβαια δεν τον αποτρέπει από το να γράψει και ποιήματα πιο ταιριαστά στην ιδιωτική θέση του δημοσίου που σφραγίζει την ποίηση όχι μόνο της εποχής αλλά και της εναλλαγής νέων ποιητών από τη μεταπολίτευση, ενδεικτική μιας διπλής δυσανεξίας απέναντι στην ποίηση της προσήλωσης στο δημόσιο και το ιστορικό ως υπερατομικό και απέναντι στον εγκλεισμό στο προσωπικό βίωμα.

η αμερικάνικη πρεσβεία των αναμνήσεών μου / με έτρεψε σε φυγή / και τα τανκς των φιλιών μας / περνούσαν από πάνω μου

Και σε αυτή την ποιητική συλλογή υπάρχει το στοιχείο του πειραματισμού, της αναμέτρησης με πιο μεγάλα ποιητικά στοιχήματα: ποιήματα και συνθέσεις μεγαλύτερης κλίμακας. Ως προς το περιεχόμενο και τη στόχευση, όχι απαραίτητα ως προς την έκταση. Το Όνειρο εικοστού πρώτου αιώνα είναι ενδεικτικό της αυξημένης φιλοδοξίας στον τρόπο που παντρεύει εικόνες, μοτίβα κι εποχές.

Το Ποίημα χωρίς τέλος αποτελεί μια εντυπωσιακή αναμέτρηση με την πρόκληση της μεγάλης ερωτικής ποιητικής σύνθεσης, ένα μεγάλο τρόπαιο παραδοσιακά αλλά και μια μεγάλη παγίδα για πολλούς ποιητές. Όμως ο Αρβανίτης βγαίνει αλώβητος από τη δοκιμασία.

(Παναγιώτης Αρβανίτης, Λευκό Χιούμορ, εκδ. Γαβριηλήδης, Αθήνα, 2012)