Η 22χρόνη Π. καταδικάστηκε σε 15 χρόνια και 4 μήνες κάθειρξης, με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση.

Η Π. στα 37 της, και έχοντας περάσει τα πιο δημιουργικά της χρόνια σε μια φυλακή, θα έχει εμπεδώσει, πως όταν σου επιτίθενται, ότι δεν έχεις δικαίωμα να αντιδράσεις ή να αμυνθείς παρά να δεχτείς την επίθεση αυτή. Η Π. θα βρεθεί στη φυλακή, όχι από κάποιο λάθος ή απ’ την «κακιά στιγμή», αλλά γιατί η πατριαρχία δεν τιμωρείται, αλλά και δεν συγχωρεί. Η τιμωρία της Π. θα χρησιμοποιηθεί από δεκάδες άντρες της «καλής κοινωνίας» ως απειλή προς τα θύματά τους. Αλλά και από δεκάδες γυναίκες ως φόβος που κρατά καλά κρυμμένες μέσα τους τις επιθέσεις που έχουν δεχτεί. Η αυτοάμυνα τιμωρείται. Η αντίσταση το ίδιο. 

Κι αν μέχρι χτες μιλούσαμε για την ατιμωρησία των δραστών, ξημέρωσε η μέρα που αντικρίζουμε τη βαριά τιμωρία των θυμάτων. Τι θα γινόταν άραγε εάν η Π. δεν αντιστεκόταν, δεν προλάβαινε ή δεν είχε μαχαίρι μαζί της; Ποια θα ήταν η τιμωρία του βιαστή της τότε και ποιος θα έδινε τη ζωή (που το δικαστήριο πήρε σήμερα) πίσω; Πώς μπορείς άραγε να ξεπεράσεις έναν βιασμό και να προχωρήσεις; Η αυτοάμυνα δικάζεται. Και τιμωρείται. 

Είκοσι καταγεγραμμένες επιθέσεις σε γυναίκες σε όλη την Ελλάδα τον μήνα Αύγουστο, μονάχα. Τολμάμε άραγε να αναρωτηθούμε πόσες πραγματικά είναι; Μετράμε σε αυτές, τις κατ’ εξακολούθηση επιθέσεις, λεκτικές και σωματικές, που συμβαίνουν στον στενό οικογενειακό κύκλο; Μετράμε άραγε όλες αυτές που δεν καταγράφηκαν ποτέ, δεν εξιστορήθηκαν καν, γιατί το θύμα φοβάται, ντρέπεται ή δέχεται ως «φυσιολογικό», στο πλαίσιο της άκρως πατριαρχικής κοινωνίας που ζούμε; Η αυτοάμυνα τιμωρείται. 

Και αν μέχρι τώρα το θύμα του βιασμού έφταιγε γιατί προκάλεσε με την εμφάνιση και τη συμπεριφορά του, εάν έφταιγε που κυκλοφορούσε μόνο του σε επικίνδυνα στενά, εάν έφταιγε που δεν φώναξε όταν του επιτέθηκαν, τώρα φταίει γιατί αμύνθηκε. Και η αυτοάμυνα τιμωρείται.

Η αντίσταση και η αντίδραση τιμωρούνταν ανέκαθεν από τον ίδιο τον δράστη. Η 18χρονη δολοφονημένη πριν από έναν μήνα στο διαμέρισμά τους στην Αθήνα από τον ίδιο της τον πατέρα. Η νεαρή στην Πάτρα μερικά χρόνια πριν και πάλι από τον πατέρα της, ως εκδίκηση στο πρόσωπο της μητέρας της, καθηλωμένη για πάντα σ’ ένα κρεβάτι. Η 37χρονη στο Βελβεντό, που τόλμησε να ζητήσει διαζύγιο από τον άντρα της και «τιμωρήθηκε». Η 41χρονη στη Χαλκιδική πέρσι το ίδιο. Η αντίδραση και η αντίσταση τιμωρούνται, πλέον και επίσημα. 

Τι κάνεις άραγε όταν κάποιος σου επιτεθεί; Πού μπαίνουν τα όρια της αυτοάμυνας και ποιος υπολογίζει τον παράγοντα της επιβίωσης; Μέχρι ποιο σημείο μπορείς να αντιδράσεις και να υπερασπιστείς τον εαυτό σου και ποιος κουβαλάει το ζύγι εκείνη τη στιγμή; Τι καλείται «πρόθεση» όταν έχεις μόνο μερικά δευτερόλεπτα στα χέρια σου για να σώσεις τη ζωή σου; Η αυτοάμυνα δικάζεται και τιμωρείται.

Η Π. θα ασκήσει έφεση. Στην Π. πρέπει να αναγνωριστεί το ελαφρυντικό της αυτοάμυνας. Θα είναι ο μόνος τρόπος να κατοχυρώσουμε το δικαίωμά μας να προστατεύουμε τα σώματα και τις ψυχές μας απέναντι σε κάθε είδους επίθεση.