Website Εκδόσεις Περιοδικό Λέσχη
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε την ταξική πάλη
Το φοιτητικό κίνημα (φ.κ.) που αναπτύχθηκε ιστορικά κατά τη διάρκεια του Αντιδικτατορικού Αγώνα
Αν κάτι διευκόλυνε το ξέσπασμα του κινήματος είναι ακριβώς η εξάλειψη του φόβου της «επιστροφής των στρατηγών» και η προφανής αδυναμία της βεβαρημένης από πολλές αμαρτίες κεμαλικής αξιωματικής αντιπολίτευσης να λειτουργήσει ως αντίρροπη δύναμη στο πολιτικό σκηνικό.
Το ιδεολογικό στοιχείο που προσέφερε ο Ερντογάν εμφανίζει ρωγμές: η Τουρκία φαίνεται κοινωνικά χωρισμένη στις ευρωπαϊκές δυτικές ακτές, στην ενδιάμεση Ανατολία των ανερχόμενων «ισλαμοκαπιταλιστών» και στη βαθιά, υπανάπτυκτη Ανατολή.
Τέτοια κινήματα αποτελούν μια τεράστια πρόκληση για την Αριστερά. Χωρίς μια πολιτική έκφραση και συμπύκνωση που να αναλογεί στο δημοκρατικό και χειραφετητικό περιεχόμενό τους, κινδυνεύουν να μείνουν μετέωρα ή να απαντηθούν με ενδοσυστημικές ή ακόμη και αντιδραστικές λύσεις, όπως δείχνει και η εξέλιξη της Αραβικής Άνοιξης.
Μπορούμε να συγκεφαλαιώσουμε την αντίσταση ως το αποτέλεσμα στη βίαιη επέκταση των αγοραίων μορφών στην οικονομία, στον δικτατορικό και σουλτανικό μετασχηματισμό του καθεστώτος στο πολιτικό επίπεδο, και στην αυξανόμενη ορατότητα των πολιτικών ισλαμοποίησης στο ιδεολογικό επίπεδο.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, πρέπει να κατανοήσουμε την επαναστατική στρατηγική ως διαδικασία. Όχι ως μια προοδευτική, κοινοβουλευτική μεταβολή συσχετισμών, αλλά ως μια διαδικασία «οικοδόμησης» της ηγεμονίας.
Σε συνάρτηση με τη «στρατηγική της έντασης» αλλά και την αποτυχία μιας στρατηγικής μαζικής επαναστατικής διεξόδου (για την οποία πρωτίστως είχε ευθύνη το ΙΚΚ), μπορούμε να ερμηνεύσουμε και τη μαζική στροφή στον ένοπλο αγώνα κατά τη δεκαετία του 1970.
